De Rode Ridder is er als serie enorm op vooruit gegaan sinds het duo Lodewijk/Claus het roer overgenomen heeft. Waar zijn voorganger zich ruimschoots van ingekleurde foto’s bediende - tot 36 stuks in 1 verhaal – tekent Claus alles zelf. Bovendien werkt hij veel gedetailleerder. Lodewijk van zijn kant schrijft een leuk verhaal waarin hij graag zijn belezenheid mag tonen. De introductie van Johan als volleerd torrero, de mismaaktheid van de zoon van de graaf zijn aanleiding tot een stukje geschiedenisles. Lodewijk vermeldt de waarschijnlijke import van het stierenvechten als afgeleide van de stierenfeesten op het Minoische Kreta vanwaar ook de Spaanse vechtstier stamt. De misvormdheid van de zoon is geent op het verhaal van de olifantman waarvan de film bij de meesten wel bekend is.. Het verhaal op zich is een ridderverhaal uit categorie dertien uit een dozijn. De mooie dochter van een alchimist wordt gedwongen te trouwen met een mismaakte gravenzoon teneinde het geslacht voor uitsterven te behoeden. Het brein achter dit plan is een fanatieke inquisiteur die uiteindelijk dan zelf met de schone dame aan het rollebollen wil. Natuurlijk overwint Johan het kwaad zoals sinds jaar en dag te doen gebruikelijk. Dat is dus niks nieuws. Wel dat het geijkte patroon vakkundiger en origineler wordt ingevuld. Zo wordt het toch nog een leuk stripje voor tussendoor.